Column

Column






The Crown 5 & Het geheim van het paleis


Even een waarschuwing vooraf: The Crown is fictie! Maar wel fictie gebaseerd op de avonturen van de meest beroemde familie ter wereld. Wanneer feiten en fictie zo ingenieus verweven zijn als in The Crown kan de indruk bestaan dat het de waarheid is. Dit is dus niet het geval. Het is voor een doorsneekijker lastig te onderscheiden wat feit is en wat fictie. Kleine tip: Alle privégesprekken achter gesloten paleismuren zijn op voorhand fictie. In Nederland hebben we de term ‘het geheim van paleis Noordeinde”, in Engeland heb je zoiets als ‘het geheim van Buckingham Palace’. Wat er wordt besproken achter de paleismuren is áltijd geheim! Dus in The Crown is het niets meer en niets minder dan de creatieve invulling van de scriptschrijvers. Ok, waarvan akte.


Laat me je meenemen naar het nieuwe seizoen 5 dat loopt van 1991 tot 1997. Zes jaar die vooral ellendig waren voor de koninklijke familie. Het dramatische einde van het huwelijk tussen prins Andrew en Sarah Ferguson krijgt summier aandacht in de serie, de scheiding tussen Diana en Charles speelt daarentegen de hoofdrol. Ik had wel een aflevering of twee nodig om te wennen aan Diana. Te lang en te spichtig. Maar die ogen zijn perfect! Elizabeth Debicki speelt in meerdere favorieten van me (Victoria, Downton Abbey, The King’s Speech) maar als Diana is het even wennen.


In dit seizoen voelt Diana zich niet gesteund door de koninklijke familie, is diepbedroefd door haar vreemdgaande echtgenoot, en wordt steeds meer paranoïde over afgetapte telefoonlijnen en onbetrouwbare paleisassistenten. Ok, daar gaan we: Feit of fictie? Na een jarenlange studie van de prinses der prinsessen durf ik te stellen dat dit een feit is. Ook dat ze stiekem met Andrew Morton werkte aan een allesomvattende biografie en het desastreuse interview gaf aan journalist Martin Bashir. De scene dat ze haar ogen nog even extra zwart aanzette, deed me denken aan het interview dat Meghan gaf aan Oprah. Ook Meghan wist haar ogen te laten spreken. Maar voordat Meghan haar entree maakt in The Crown…. Dan is de serie helaas al lang gestopt.

Terug naar het onderwerp. Het omstreden interview waarin Diana haar hart lucht. Een aantal zinnen uit dat interview zijn beroemd. Ik kan ze zo stuk voor stuk voor je herhalen: "We waren met z'n drieën in dit huwelijk, dus het was een beetje druk." Netflix laat de beroemde zinnen niet zien, logisch, want die kennen we. Spannend vond ik het gegeven van de datum dat het interview werd opgenomen. Als Nederlander zijn wij niet genoeg op de hoogte van de Britse geschiedenis om dit te kunnen begrijpen. Tablet of telefoon even bij de hand houden om het direct te snappen. Maar je kunt het ook laten. Prins William (en de kijker dus ook) krijgt later op Eton uitgebreid les over deze belangrijke episode uit de Britse Koninklijke historie.  


Diana hangt de ‘vuile was’ buiten, maar Charles ook! Dat wat een sprookjeshuwelijk had moeten zijn, was allesbehalve dat. Waar twee vechten, hebben twee schuld. Charles, (gespeeld door Dominic West, die mega aantrekkelijk is in de serie The Affair, maar ook de prins neerzet) verspreekt zich wanneer hij terugblikkend zegt ‘de bruid en de vechtgenoot’. Heeft Charles dit gezegd? Denk het niet, maar wel een vondst van de scriptschrijvers. We weten hoe het huwelijk is geëindigd. Nadat aan weerszijden de ‘koninklijke discretie’ zo opzij is gezet, keurt de koningin de scheiding goed die ze zo vastbesloten was te voorkomen.

Royal Romance


Mijn romantische hart was het meest geroerd door de arme prinses Margaret. Haar teksten zijn één op één te plakken op Diana, maar ook op Meghan. Als prachtige vrouw, als schitterende paradijsvogel zonder echte betekenis voor de monarchie, snapt zij wat The Firm vraagt van dames als zij.


In dit seizoen wordt ze herenigd met haar grote Peter Townsend (Timothy Dalton is anno nu misschien wel op zijn mooist). Feit of fictie? Ik denk fictie want er is maar één bron die deze hereniging bevestigt. Maar ik hoop dat het waar is.

En Camilla? In seizoen vier kwam ze er niet al te florissant vanaf, maar in seizoen ga je haar zien als de perfecte match voor Charles!


Charles wint de show


In de afgelopen weken is The Crown om verschillende redenen bekritiseerd: te snel na het overlijden van de koningin en de start van een nieuw regime onder koning Charles III. Ik denk dat dit vooral bij de ‘ervaren’ (vind ik een beter woord dan oudere) liefhebber van het Instituut speelt. De doorsnee Netflix-kijker wil gewoon lekker bingen en daar leent zich dit seizoen van The Crown uitstekend voor! Aan de trailer is inmiddels een disclaimer toegevoegd die verduidelijkt dat de serie een fictieve dramatisering is van gebeurtenissen uit het echte leven.


Schadelijk voor de nieuwe koning vind ik het niet. Ok, de acteur had al eerder mijn hart gestolen, maar wanneer ik hem zie als Charles, zie ik vooral de kanten van Charles die ik leuk vind. Goed gekleed, humor, vernieuwend en samen met Camilla heel happy en steady!

Hun stomende "Tampongate" -telefoontje (zeer intiem telefoongesprek uit 1989, dat in 1993 openbaar werd gemaakt), is eerder vertederend gebracht dan ordinair. Diana zit ondertussen ook niet stil. Toch is de van origine Pakistaanse hartchirurg Hasnat Khan een klein detail. En dat is vreemd. Khan was twee jaar haar geliefde. Terwijl Dodi, die alleen de laatste levensfase een rol speelde in haar leven, prominent aanwezig in de serie. Zijn vader krijgt zelfs nog veel meer aandacht door zijn obsessie met ROYALTY!

 

Harry zien we nauwelijks, maar William des te meer. Hij wordt neergezet door de echte zoon van Dominic West, Senan West. We zien het loyaliteit conflict van een puberende prins die naar Eton gaat. De affaires van zijn moeder zijn hem te veel en ondertussen drinkt hij thee bij zijn oma op Windsor. De gesprekken tussen oma en kleinzoon zijn fictief, want achter paleismuren. In de serie zien we haar de toekomstig koning, haar kleinzoon begeleiden en  onderwijzen, zoals haar grootvader, George V, met haar deed.


Ik heb alle afleveringen in nog geen 24 uur verslonden. Dat is geen fictie maar feit. Ondertussen verheug ik me al op het volgende seizoen.

Spoileralert: De tragische dood van Diana in 1997 zal pas in seizoen zes plaatsvinden, waar de opnames nu al van plaatsvinden. Het seizoen zal naar verwachting gebeurtenissen beschrijven die zelfs de jongere generatie kent: 9/11, het gouden jubileum van de koningin, haar 50 jaar op de troon; en de dood van prinses Margaret en de koningin-moeder in 2002. En… can’t wait: de introductie van Kate Middleton, gespeeld door Meg Bellamy. Al met al vind ik The Crown een prachtig gemaakte serie die ons laat nadenken hoe het is om in zo’n situatie op te groeien en te leven. Een paleis is prachtig en toch kan het ook zeer beknellend zijn. Noem dat maar fictie!

 

IMG_0024
IMG_0026
IMG_0030
IMG_0031
IMG_0032
IMG_0034
The-Crown-Feature-Image2
Margareth and Peter2

Column



Amalia's toneelstuk


De introductieweek is geweest, het echte studentenleven gaat beginnen voor Amalia. De prinses ziet haar studietijd het liefst als privé en dat wat privé is, daar mag geen beeldmateriaal van gepubliceerd worden. Maar! Amalia is niet een doorsnee studente, ze is Prinses van Oranje en eerste in lijn voor de troon. De start van haar studie is daarmee een belangrijk moment en dus nieuws. Daarmee vervalt heel even het recht op privacy voor de prinses en poseert zij voor de uitgenodigde pers.


Haar vader overkwam hetzelfde in 1987 toen hij zijn studie Geschiedenis startte in Leiden. Hij poseerde voor zijn studentenhuis in pak met stropdas en zwarte lakschoenen, niet echt een standaard outfit voor een startende student, maar wel voor een startende koninklijke student. De keuze om voor zijn woning te poseren, snap ik. De andere studenten worden niet geconfronteerd met de media en ‘Alex’ kon daarna weer gewoon student onder de studenten zijn.

Amalia poseert niet voor haar huis. Dat snap ik ook! Want je adres, tenzij het een paleis is, valt onder privacy en dat deel je liever niet met de pers (het adres is natuurlijk bij velen al bekend). Bovendien is het huis waar ze woont, geen eigendom van de koninklijke familie maar van de familie Dreesman, toevallig de buurtjes in Griekenland. "Vriendinnen van mij hadden vorig jaar écht moeite met het vinden van een kamer. Daarom ben ik ook ontzettend dankbaar dat ik wel een kamer heb kunnen vinden. En ik kijk er ook ontzettend naar uit om met medestudenten daar te kunnen wonen", zei Amalia deze zomer over haar geluk.

Poseren in de Uni is lastig. Want net als haar vader wil ook Amalia gewoon student onder de studenten zijn. En dus wordt er gekozen voor een tijdstip waarop de meeste studenten al in de kroeg zitten of achter de boeken.  De media is in grote getalen uitgerukt, zelfs de Duitse pers is er. Om exact 17 uur loopt Amalia naar de ingang van de Universiteit van Amsterdam. Ze staat een kort moment stil voor de fotografen. Het is een beetje ongemakkelijk. Niet alleen de pers kijkt naar haar, ook haar nieuwe mede-studenten zien hoe buitengewoon deze gewone student is. "Beetje zin in?, vraag ik spontaan. "Zeker"antwoord ze met een grote glimlach. Ze loopt de universiteit binnen en dat doet ze niet voor ons. Ze heeft daadwerkelijk college. Het hele moment heeft nog geen anderhalve minuut geduurd. Het is een toneelstukje misschien, een 1-akte. Voor mij persoonlijk is het niet zozeer de start van haar studie, maar de start van Amalia als solist. Voor het eerst zónder ouders! En dat deed ze wat meer timide dan mét ouders, maar voor een eerste keer, is ze cumlaude geslaagd,

Column



People's princess


Op mijn kleine appartementje in Amsterdam koos ik onmiddellijk voor eenzame opsluiting. Ik wilde geen moment missen om mijn ongeloof te veranderen in acceptatie. Ik leefde van wat nog ik nog in mijn keukenkastjes aan voorraad had en sprong pas onder de douche wanneer het geluid van mijn televisie buuronvriendelijk hard stond. Diana was overleden……

Ik was al werkzaam als journalist, maar royalty deed ik er een beetje bij.  Achteraf gezien heeft de dood van ‘The People’s Princess’ waarschijnlijk wél invloed gehad op mijn carrière. De dood van Diana bracht niet alleen Engeland, maar de hele wereld in rouw! Ik besefte dat royalty meer is dan gouden lijsten om historische schilderijen, flonkerende diamanten en sprookjeshuwelijken zoals ik dat kende van de Sissi-films.


Diana werd 25 jaar geleden bijna heilig verklaard door de affectie van haar fans. Ik herinner me de vele huilende mensen bij Kensington Palace die samen rouwden. Zijn we sindsdien openbaar gaan rouwen? Is het aan Diana toe te schrijven dat we bloemen, beertjes en lieve kaartjes legen op een plek die hoort bij de te vroeg overleden persoon? Anyway, om maar even in het Engels te blijven: Over de doden niets dan goeds… Diana heeft baanbrekende dingen gedaan en taboes doorbroken! Ze gaf daklozen een gezicht, knuffelde als eerste en voor de wetenschap uit, met aidspatiënten en stapte moedig in een mijnenveld om de gevaren van de explosieven op de agenda te zetten.

Maar… Diana heeft ook aangetoond hoe ingewikkeld de relatie is tussen media en royalty. De pers jaagde op haar, tot de dood aan toe. Tegelijkertijd had Diana diezelfde media nodig om haar pijn te delen en haar goede doelen op de kaart te zetten. Ook Charles sprak onconventioneel openhartig over de relatiebreuk op nationale televisie. Waar twee vechten, hebben twee schuld….

Nog steeds ben ik van mening dat een monarchie én realistisch moet zijn én tegelijkertijd een klein beetje magisch. Meghan is momenteel flink in het openbaar aan het woord over haar leven na het vertrek uit The Firm. Te veel openhartigheid is voor niemand goed. Zeker niet wanneer je onderdeel bent van een familie, in dit geval de meest bekende koninklijke familie ter wereld. Met de openhartigheid van Meghan, wordt de relatie tussen Diana’s boys niet bevorderd.

Zelf heb ik veel geleerd van Diana. Ik heb mijn lokken weliswaar nooit kort geknipt zoals als mijn klasgenootjes destijds deden, maar de kanten Laura Ashley-bloesjes hingen ook in min kast. Maar dat is niet de les die ik heb geleerd. Ik besef nu al 25 jaar dat er achter de magie van het koningshuis echte mensen staan. Mensen zoals wij. Soms sterk, vaak prachtig, soms onzeker en helaas soms gekwetst.

Laat de les zijn dat we hen in hun waarde laten en niet álles hoeven te weten. Want onze honger naar ‘juice’ is de motor voor paparazzi. Een andere wijze les voor mij persoonlijk: Zorg dat je altijd genoeg proviand in huis hebt, om koninklijke hoogte- en dieptepunten te kunnen doorstaan.

May she rest in Peace!

Column



We’ll meet again


Ze racen van hot naar her, en staan lang in persvakken om die ene foto te maken. De royaltyfotografen van Nederland schrijven geschiedenis door letterlijk alles wat de royals doen vast te leggen. Dank jullie wel!
Ze verslinden kilometers boeken en hebben binnen het koninklijke onderwerp ieder een eigen expertise. Martijn Akkerman weet álles over juwelen, Paul Rem verbindt de geschiedenis van de Oranjes met voorwerpen en kunst, Josine Droogendijk weet als
eerste wat Máxima aan heeft en Wim Dehandschutter is kind aan huis bij de Belgische royals. Vorsten heeft zo veel freelancers die mooie en betrouwbare verhalen leveren.
Ik dank hen allen uit de grond van mijn hart dat ze met me wilden samenwerken.


Natuurlijk wil ik de royals zelf danken. Zij zijn niet alleen onderwerp in Vorsten, maar werkten ook mee om u een inkijkje in hun leven te geven en hun opvattingen met u te delen. Mijn interviews met hen zijn me zeer dierbaar, en het vertrouwen dat zij me hebben gegeven, is voor mij mooier dan de glinstering van de Koh-i-Noor. De royals volgen bracht me over de hele wereld.


En dan het vaste team! Toen koningin Beatrix haar abdicatie bekendmaakte, toen koning Willem-Alexander werd ingehuldigd, toen prins Phillip overleed: we gingen aan de slag! Ik wil hen danken voor de tien jaar dat ik hun hoofdredacteur mocht zijn. Ze hebben me gesteund in mijn ambitie om Vorsten ‘dé hofleverancier’ te laten zijn. 


Ik wil mijn dierbaren danken voor het begrip dat zij hadden voor mijn positie. Mijn dochter vierde haar verjaardag, terwijl mamma achter de laptop tikte omdat prins Friso werd begraven op die dag. Ze heeft niet geklaagd, integendeel, ze gaf me een lekker kopje koffie. Mijn gezin heeft nooit geklaagd over het feit dat ik weg was, op reis vanwege een staatsbezoek, of aan het werk op Koningsdag.


Maar bovenal wil ik u bedanken! Iedere dag wanneer mijn wekker ging, stond ik vol enthousiasme op voor u. U hield mij enthousiast en energiek, wat er ook gebeurde. Coronatijd heeft dit versterkt. Juist in een tijd dat contact met dierbaren lastig was, wilde ik u blij maken met een mooie Vorsten! Ik genoot van de momenten dat ik u kon ontmoeten, zoals op de vele lezersdagen de afgelopen tien jaar.
Ik wil iedereen danken die mijn leven, mijn werk zoveel glans heeft gegeven.


Ik neem afscheid van Vorsten. En dat doet best een beetje pijn, want u bent als familie gaan voelen. Vorsten is tien jaar lang mijn kindje geweest, en, net als mijn andere twee kinderen, gegroeid. Ik sla mijn vleugels uit en ga op avontuur. Het onderwerp Koninklijk Huis zal ik niet verlaten. De kennis die ik de afgelopen 25 jaar heb opgedaan zal ik blijven delen, op televisie en radio én online. Niet langer als hoofdredacteur van Vorsten, maar als freelancer. U kunt mij vinden op Facebook, Instagram en YouTube, en ik heb zelfs een eigen website (justinemarcella.com). Daarnaast wil ik mijn eigen bedrijfje laten groeien en ga ik weer studeren.
Het was me een groot genoegen me uw hoofdredacteur te mogen noemen en …
We’ll meet again!


Let's work together!